Հաճախ են հնչում նմանօրինակ հարցեր: Ինչո՞ւ է Աստված թույլ տալիս, որ երեխաները ծնվեն ֆիզիկական թերություններով: Ինչո՞ւ է Նա թույլ տալիս, որ պատերազմներ լինեն: Ինչո՞ւ է Նա լռում, երբ անմեղ մարդիկ են սպանվում: Իսկ ի՞նչ կարելի է ասել այն սարսափելի անարդարությունների մասին, որոնցով հեղեղված է մեր աշխարհը: Իսկ փոթորիկնե՞րը, համաճարակնե՞րը, հրդեհնե՞րը: Ինչո՞ւ են այս սարսափելի երևույթները տառապանքներ պատճառում մարդկանց: Եթե Աստված ի զորու է կանխել նման ողբերգությունները, ինչո՞ւ է Նա թույլ տալիս, որ դրանք տեղի ունենան:
Այս հարցերը ենթադրում են հետևյալը՝ կա՛մ Աստված ամենազոր է, բայց լիովին բարի չէ, և այդ պատճառով չի կանխում չարիքը, կա՛մ Նա լիովին բարի է, բայց ամենազոր չէ, և այդ պատճառով չի կարող կանխել չարիքը: Հարցականի տակ դնելով Աստծո բարությունն ու սերը՝ մենք, ըստ էության, մտածում ենք, թե գիտենք ավելին, քան Աստված: Մարդիկ հակված են բարդելու այս աշխարհի բոլոր խնդիրներն Աստծո վրա և ասելու, որ Աստված է պատասխանատու դրանց համար:
Իրականում, Աստված բարի է, արդար է ու լույս է, անկախ այն բանից՝ հավատո՞ւմ ենք դրան, թե՞ ոչ:
Մենք պետք է հիշենք, որ մարդկությունն է պատասխանատու մեղքի համար, ոչ թե Աստված: Ելնելով այս փաստից՝ ոմանք կարող են հարցնել. «Ինչո՞ւ Աստված մեզ այնպիսին չստեղծեց, որ անկարող լինեինք մեղք գործելու»: Պատասխանը հետևյալն է. «Աստծուն պետք չէին թելերով կառավարվող տիկնիկներ: Նրան պետք չէին լարովի ռոբոտներ: Նրան պետք չէին ծրագրավորված մարդիկ, որոնք չունեն ո՛չ ազատ կամք, ո՛չ ընտրության հնարավորություն»: