Հաճախ է հնչում «ինչո՞ւ» հարցը այս կամ այն դժբախտությունից հետո: Հիշի՛ր, որ Աստված աշխարհն ու մարդուն կատարյալ ստեղծեց: Սակայն այդ կատարյալ մարդուն տրված էր նաև ազատ ընտրություն կատարելու իրավունք: Երբ Ադամը որոշեց չհնազանդվել Աստծուն, մեղքը, մահն ու տառապանքը դարձան նրա կյանքի անխուսափելի ուղեկիցները: Հռոմեացիներին ուղղված թղթի 5․12-ում գրված է․ «Երբ Ադամը մեղք գործեց, մեղքը մտավ ողջ մարդկային ցեղի մեջ: Ադամի մեղքը մահ բերեց, ուստի մահը տարածվեց յուրաքանչյուրի վրա, քանի որ յուրաքանչյուր ոք մեղանչեց»:
Գուցե ասես․ «Բայց ես չեմ ընտրել մեղքը, Ադամն է ընտրել»: Աստվածաշունչն ասում է, որ «բոլորը մեղանչեցին ու Աստծո փառքից պակասեցին» (Հռոմեացիս 3․23): Իսկ Հակոբոս 4․1-ում գրված է, որ «չար ցանկությունների մի հոծ բանակ է պատերազմում մեր ներսում»: Միևնույն ժամանակ Աստված մեզ տվել է օրինավոր կյանքով ապրելու չափանիշներ, որոնք գրված են Իր օրենսգրքում՝ Աստվածաշնչում: Ու երբ այդ չափանիշները խախտում ենք, չարիքը վրա է հասնում: Ուստի, չարիքը թույլ է տալիս ոչ թե Աստված, այլ մենք ինքներս:
Միշտ չէ, որ կարող ենք հասկանալ, թե ինչու տեղի ունեցավ այս կամ այն ողբերգությունը, բայց մենք ճանաչում ենք Նրան, Ով ի զորու է անցկացնել մեզ ամեն ինչի միջով: Նա խոստացել է. «Երբ որ ջրերից անցնես, քեզ հետ կլինեմ, և եթե գետերով՝ նրանք քեզ չեն ողողի․ երբ որ գնաս կրակի միջով, չես այրվի, և բոցը քեզ չպիտի վառի, որովհետև Ես՝ Տերս, քո Աստվածն եմ….» (Եսայի 43․2-4):